Spore wat nie toewaai nie - P.J. Schoeman

"Die hardekool- en kameelhoutkole van my kampvure het wel as geword wat die ver winde weggewaai het; maar wat ek om by daardie rooi kole ervaar het, bly immer warm, gloeiend in my voorstelle."

So begin P.J. Schoeman hulde bring aan sy vader — "die man wat in my jeug spore getrap het wat ek nooit weer toegemaak het nie."

Pas nege jaar oud, vergesel Schoeman sy ouers op sy eerste winterreis in die bosveld. By hom is sy twee Zoeloe-maats, Jonono en Mvumbi; en dit is veral sy vader wat die jong Schoeman se oë as 't ware oopmaak vir die dinge wat later so 'n belangrike deel van sy lewe geword het.

In hierdie verhaal vertel sy vader sy eerste kampvuurstorie vir hom, is hy die eerste keer by wanneer sy vader jag en sien hy - nader hy groot skande gemaak het - sy eerste leeu. Maar daar is ook die roerende oomblikke toe die ou leeuhond Jabulis byna soos 'n mens begrawe word . . . En tussendeur gee Schoeman vir 'n mens 'n kykie in die interessante gebruike en oeroue wyshede van die Zoeloes, sonder dat die gang van die verhaal ooit vertraag word.